Het gebeurt in een fractie van een seconde. Een woord, een blik… KLIK.

Wat klikt er dan precies? En waarom wel met de één en niet met de ander? Ik denk dat het draait om herkenning. Je herkent iets van jezelf in de ander. Iets wat voorbij gaat aan het dagelijkse riedeltje. Het is je kern die je in de ander herkent.
Omdat je hetzelfde hebt meegemaakt misschien, of omdat je dezelfde zwaktes deelt. Omdat je je eigen uitdaging in de ander herkent, dezelfde kwetsbaarheid, dezelfde passie. De ene ziel die de ander begrijpt en even raak je iets in de ander. Je steekt iets aan; dat vlammetje dat op een laag pitje gezet was, krijgt nieuwe brandstof uit onverwachte hoek.

Het is een heerlijk gevoel, die klik. Het lijkt een beetje op verliefd zijn denk ik. Ik ben niet snel echt verliefd. En daarmee bedoel ik dan die vreselijke staat van zijn waarin je wel ziek lijkt: geen zin meer om te eten of te slapen, je niet meer kunnen concentreren en je rot voelen als die ander er niet is. Dat is me één keer gebeurd, en gelukkig is het bij die ene keer gebleven. Het stond me niet, ik werd een zielig geval.

Ik kan met veel mensen goed overweg. Vaak voelen anderen zich snel bij me op mijn gemak en ik voel goed aan wat de ander nodig heeft om zich lekker te voelen bij me. Dat gaat niet bewust; het intunen op de ander lijkt een intuïtieve tweede natuur voor me te zijn. Dat is prettig in heel veel verschillende situaties, maar dat resultaat heus niet altijd in vriendschap. Daarvoor is die klik nodig. Dan voel ik die vlinders in mijn buik, en ben ik vol van die persoon.

Het overkomt me, en gelukkig weet ik na veel verwarrende momenten eerder in mijn leven: dit is tijdelijk. Dit is de klik en de uitwerking die het op mij heeft. Na die twee weken verdwijnen die vinders en kan ik de ander zien met alle facetten die de ander heeft. De mooie kanten, de minder mooie kanten.  Iemand wordt mens, en overstijgt het ideaalplaatje van een persoon met slechts een stuk of drie uitvergrote eigenschappen waar ik de klik mee had. Het wordt normaal en herkenbaar. Heel verfrissend is dat altijd, want het zorgt ervoor dat ik als het ware hetzelfde formaat terugkrijg als daarvoor. Ik kijk niet meer tegen de ander op, maar kan hem of haar in de ogen kijken, gelijkwaardig, wederkerig.
Dan wordt de vriendschap geboren. Voor mij betekent vriendschap een band voor het leven, een band van liefde. Ik ben een zeer loyaal persoon, en zal doen wat in mijn macht ligt om er voor de ander te zijn. Ik kan goed luisteren en me in de ander verplaatsen, waardoor ik er ook vaak echt kan zijn voor mijn vrienden.

Maar ik ben niet attent; ik vergeet verjaardagen en ik heb weinig behoefte om vaak af te speken of elkaar vaak te zien. Al duurt het een jaar, dat geeft niet. Vaak voelt het alsof we elkaar vorige week nog zagen. Ik denk vaak aan mijn vrienden, maar ze zullen het niet zo snel merken. Dan zijn er ineens weer vier weken verstreken en denk ik: ik had wel even een kaartje kunnen sturen of een berichtje. Zo’n gedachte waait mij hoofd in en het waait er ook meteen weer uit, om plaats te maken voor andere gedachten. Die molen die gaat steeds maar weer door.
Zo beschreven heb ik nogal een gebruiksaanwijzing. Maar ja, wie niet?

Drie keer is het me overkomen dat die klik voelde als een terugvinden. Alsof ik die persoon al levens lang kende en wij elkaar eindelijk weer troffen. Een soort antwoord op een diepe heimwee waarvan je niet wist dat het er zat. Dat hakt er wel in, hoor. Dat vergeet je nooit meer. Het nummer ´You´re my best friend´ van de band Queen past bij die band en het lied raakt me dan ook diep.

Hoewel ik met twee van hen geen levende band meer heb, het gevoel is er nog, de klik gaat niet kapot. Want die klik betekent een diepe band, die het stoffelijke overstijgt. Wat een wollige taal zoals ik het nu teruglees. Maar toch is het waar, het klopt met mijn ervaring.

Gelukkig heb ik met één van hen een levende vriendschap. Als we elkaar een tijdje niet zien, mis ik haar steeds meer. Zij is de eerste vriendin die ik bel als ik me eenzaam voel, of raar, of rot. Omdat ik weet dat zij weet wat ik bedoel. Zien we elkaar, dan kan ik er weer even tegen.

Ik vraag me af: herken jij dit ook, lieve lezer? Hoe ervaar jij die klik met een ander? En groeit dit altijd uit tot een vriendschap?