Deze blog gaat over iets schijnbaar onbelangrijks en ik schat zo in dat de meesten van jullie zullen denken: “Ach joh, waar maak je je druk om”. Maar het voelde niet als iets onbelangrijks.

Een aantal weken geleden had ik een leuke dag. Ik was met mijn moeder bij de lapjesmarkt in Utrecht, alwaar ik de stof vond voor mij nieuwe creatie, hiep hoi! Ook nog mooi geslaagd voor een broek en samen een kopje koffie gedronken. Een ouderwets dagje moeder-dochter kneuterigheid, misschien herken je dat wel.

Op weg terug naar huis stapten wij uit de trein op station Amersfoort Vathorst. Vanwege gezondheidsproblemen wilde mijn moeder graag met de lift naar beneden. Daar stond een meneer op zijn vrouw, die even verderop stond met een fiets, en die wel of niet mee wilde, dat werd me niet helemaal duidelijk.

In zijn handen had hij nog een kaartje voor de fiets, wat ik pas zag toen hij dit als een propje op de grond smeet. Ik keek hem aan, maar hij leek totaal niet met mij bezig te zijn. Ik zei tegen hem: “Als u dat kaartje nou even op raapt, wil ik het wel voor u weggooien”. Hij keek me glazig aan en zei: “Nee, raap jij het maar op”, en beende naar zijn vrouw, waar hij de fiets van haar afpakte en ermee de trap af liep.

Dit is de futiliteit waar ik op doel. Want vanbinnen maakte ik me hier behoorlijk druk om. Hoe haalt zo’n vent het in zijn hoofd om zomaar iets op de grond te smijten? Ik vind dat een voorbeeld van respectloosheid. Niet alleen respectloos jegens andere mensen, maar ook jegens de natuur, de stad en jegens mij. Het voelt als een persoonlijke belediging. Blijkbaar vind deze meneer het niet nodig om de openbare leefruimte schoon te houden door twee meter te lopen naar de prullenbak.

Wat mankeert die man? Is hij slecht opgevoed? Doet hij dat thuis ook? Zegt de manier waarop hij met zijn afval omgaat, iets over de manier waarop hij met mensen omgaat? Of met zichzelf?
Het gevoel wat mij in dit soort situaties keer op keer (want dit gebeurt dus echt ontzettend vaak) bekruipt is: deze man heeft een lesje nodig. Een lesje in respect, een lesje in oog om oog.
En dat vind ik best wel een nare gedachte.

Want: wat maakt mij zo belangrijk dat ik bepaal dat 1: deze meneer geen kaartje op de grond mag gooien? 2: dat het respectloos is dat hij dat wel doet? En 3: dat hij daarvoor een lesje nodig heeft? En dan natuurlijk ook nog 4: dat ik dan bepaal welk lesje hij nodig heeft. Nee. Bah.

Natuurlijk is het heel asociaal om als een holbewoner je rotzooi op de grond te gooien, dat is wel respectloos, maar vooral naar jezelf toe. Als je je eigen leefwereld vies maakt door je eigen rotzooi op de grond te gooien, dan moet je wel heel weinig waarde hechten aan jezelf. “Nee, nee, die schone leefomgeving, nee, die ben ik niet waard.” Dat klinkt toch bizar. De moralist in mij roept: behandel de ander zoals jezelf behandeld wilt worden en dat geldt ook voor je leefomgeving. Maar ja, wie ben ik.