2 augustus 2017

Al vijf blogs ben ik begonnen. Je leest nu dus de zesde poging. Mijn theologen brein vindt dat het daarmee tot een afronding moet komen, dat zou natuurlijk mooi bijbels zijn (schepping in zes dagen met de zevende dag als rustdag). Elke blog begon goed, maar toch liep ik elke keer vast. Al schrijvende stuitte ik op weerstand in mijzelf.

Als  theoloog is juist de weerstand vaak het punt waar het interessant wordt; bijvoorbeeld bij het voorbereiden van een kerkdienst. 

De Bijbelteksten waar mijn tenen van krom gaan staan, zijn de teksten die ik wil. Want: dan gebeurt er iets, ik word door iets geraakt. Geraakt worden hoeft niet altijd positief te zijn; juist daar waar het wringt liggen de geheimen verborgen, de pareltjes en de puzzels. In het schrijven van een overweging is het de uitdaging in die weerzinwekkende teksten iets te vinden wat de tekst tegen ons wil zeggen in het hier en nu en die in te zetten in een boodschap die we allemaal herkennen. Het oplossen van die puzzel is één van de dingen die me zo aantrekt in het predikantschap.

De weerstand bij het schrijven van de blogs die hieraan vooraf gegaan zijn, was van een heel andere aard. Ik wilde schrijven over mijn besluit om al dan niet van Facebook af te gaan. Waarom doe je dat dan niet, vraag je je natuurlijk af.

Mijn antwoord: al die mensen die ik niet zo gemakkelijk tref maar die ik wel wil blijven volgen. Omdat ze goede dingen te zeggen hebben, interessante hobby’s hebben die mij inspireren, of omdat ze en belangrijke bijdrage leveren aan het maatschappelijke debat. Die laatste categorie heeft vaak veel aanhang, en ze krijgen veel respons op wat ze posten. En daar is de reden te vinden dat ik van Facebook af wil. Het gezeur van al die mensen met een mening. Doodvermoeiend.

Het onbegrip, het doen van uitspraken om een lopende discussie aan te wakkeren, iets zeggen om ook maar iets te zeggen, zonde van het lezen. Daarin ontdek ik een uit de bocht gevlogen behoefte om correct te zijn en anderen daarin te corrigeren. Er is een bijna tastbaar taboe gekomen op het hebben van een afwijkende mening.

Een recent voorbeeld is het bericht van de NS om in het vervolg ‘Beste reizigers’ te zeggen in plaats van ‘Dames en Heren’. Dit in verband met het inclusief taalgebruik; ook mensen die zich niet herkennen in de categorieën ‘dames’ en ‘heren’ voelen zich met ‘beste reizigers’ wel aangesproken en gerespecteerd. Ben ik helemaal voor.

Maar ik vind ook dat mensen die daar niet voor zijn ook van belang zijn. Het is wat mij betreft veel te kort door de bocht om die mensen te bestempelen als personen die dus niet inclusief denken, niet inclusief willen denken en dus tegen de mensen zijn die er wel voor zijn. Zo zwart wit is het leven niet, zo zwart wit zitten mensen niet in elkaar. Het onderscheid is schijn.

Ik dacht dat dat een vanzelfsprekend gegeven was dat we het nu toch wel wisten. Maar misschien is dat een misvatting mijnerzijds. Al jarenlang ga ik door het leven met het idee dat we het toch wel eens zijn over het volgende.

Als mensen maken we allemaal deel uit van dezelfde bron, we hebben dezelfde bestaansgeschiedenis, we komen allemaal uit dezelfde poel. Daar waar het allereerste leven begon, daar komen we allemaal uit. Allemaal.

Dat betekent dat we met elkaar verbonden zijn, niet alleen maar op een soort kosmisch niveau, maar ook gewoon heel erg tastbaar, vleselijk, op quantum niveau. We zijn allemaal dezelfde energie. Aldus: als ik jou een schop geef, schop ik eigenlijk mezelf. Negativiteit zorgt voor meer negativiteit. Geweld lokt geweld uit. Liefde trekt liefde aan.

Ik dacht dat dat gewoon algemeen bekend en aangenomen was. Hoe naïef van mij. Ik zie, lees en hoor wat anders.

Aan alle Facebookers doe ik dan ook een vriendelijk verzoek. Denk na voor je wat post en vraag je af: past dit echt bij wie ik wil zijn als persoon? Stop alsjeblieft met het wij- zij denken. Begin met helpen, omarmen; probeer iets toe te voegen; aan de wereld, of dichterbij, aan de discussie waar je zojuist iets via je toetsenbord in gekwakt hebt.

Kijk eens verder dan alleen wat iemand roeptoetert. Wees niet bang om de kracht van de ander te zien en te omarmen; jij hoeft niet alles te weten, te kunnen, of over alles een standpunt in te nemen. Neem jezelf niet te serieus en luister naar de ander.

Voel je de behoefte een ander een trap te geven? Tel tot 10 en verlies je even in een lekkere huilbui, want geweld jegens een ander, onthult iets over geweld jegens jezelf. Probeer eens in plaats van die trap voor de ander, jezelf te vergeven. Heb je kritiek op een ander? Welke kritiek jegens jezelf schuilt daarin?

Zo, na al dat goedbedoelde advies ga ik het proberen op mezelf toe te passen.
En toch maar niet van Facebook af, maar in elk geval heel veel mensen niet meer volgen. Jij nog tips?