Zo eens in de zoveel tijd komt alles op me af.
De drukte die ik ervaar, zelfs al werk ik officieel maar 4 uur in de week, zelfs nu ik afgestudeerd ben, zelfs nu de verhuizing achter de rug is, zelfs nu Mila groter wordt en dus ook meer zelf kan.
Ik ben ambitieus; ik ben een liefhebbende moeder en echtgenote, een goede huisvrouw, een fijne buurvrouw, een leuke jongerenwerker, een trouwe vriendin, en af en toe ook een lieve dochter en zus. Maar ook een lichtelijk overwerkte kansenzoeker. Ik voel de druk van de kansen die op me af komen, op alles wat ik zou moeten in mijn werk, hobby’s, met vrienden en op alles wat ik mogelijk, nee, zeker weten, mis, waar ik niet bij ben: de feestjes, de evenementen, de kloosterweekenden, de studiedagen, de films.
Soms lukt het. Zoals vorige week. Op de dag dat de film uitkwam, ging ik naar ‘Hier ben ik’, over de mensen van de protestantse gemeente Bloemendaal en hun predikant Ad van Nieuwpoort.
Mocht je een recensie willen: een mooie film, iets teveel geënsceneerd om een documentaire te zijn, maar ook te echt om een speelfilm te zijn. Geen egodocument van een predikant, maar een verhaal over mensen; hun worsteling met het leven en de keuzes die zij maken. Toevallig in Bloemendaal, waar het grote geld zit, en de grote carrières. Het had net zo goed in jouw eigen gemeente kunnen zijn.
Ik ben niet van het grote geld, maar wat een herkenning! Dezelfde frustraties, dezelfde lichtelijk overspannen gezichten als degene die ik in de spiegel zie. Ook deze mensen lopen tegen dezelfde problemen aan, dezelfde keuzes, dezelfde jeugdtrauma’s. Geld maakt inderdaad niet gelukkig, mensen, pfieuw! Je moet nog steeds heel veel werken, maar in plaats van op kantoor in Amsterdam zit je in een kantoor bij een klant in Singapore of where ever.
Eén van de mensen in de film vond het moeilijk om zichzelf goed genoeg te voelen, zichzelf te waarderen om wie zij is. In een gesprek met dominee Ad zei ze geen waardering te ervaren van de mensen in haar omgeving; ze maakten vooral gebruik van haar als dat zo uitkwam. Waarop dominee Ad antwoordde: “Maar je bent geliefd, intens geliefd, je mag er zijn!”
Een doorleefd en diep religieuze uitspraak was dat van dominee Ad. En hij heeft gelijk; God heeft ons allemaal zo intens lief, als we dat toch eens konden beseffen. Als we met de ogen van God naar onszelf zouden kijken, met mededogen en compassie, wat zouden we onszelf dan liefhebben. Zodanig, dat we dat ook aan anderen zouden willen overbrengen. Weg haat, weg discriminatie, weg jaloezie.
Maar deze vrouw kan daar niets mee: “In het dagelijks leven zie ik God niet, dan moet ik het doen met de mensen om mij heen”. Dominee Ad zei niets. Toen kwam de volgende scène. En dat liet mij, als afgestudeerd predikante, ook wat verward achter. Wat zou ik zeggen? Het is een reële en ervaren waarheid van die vrouw, hoe kun je daar als medemens, laat staan als predikant een antwoord op geven dat haar vooruit helpt?
Op dat moment moest ik zo denken aan vorige week, toen ik in de Johanneskerk bij Café Zin was. Die avond was Annemiek Schrijver te gast en het was goed. Zij leerde ons over de 7 ‘ont-en’. En één van die ont-en schoot weer mijn hoofd in bij het zien van de film. Dat ging over ontdoen: het even niets doen. Het afwachten, met lege handen wachten op wat komen gaat, en dat ontvangen. Laat die stilte maar even vallen. Even niet met een oplossing komen, maar laten bestaan wat er is op dat moment. Soms geeft dat meer antwoord dan woorden.
Ga de film zien, want je zult jezelf zien. Dat laat zien: een ander doet ook maar wat, die bankiers, die advocaten, dat zijn ook gewoon mensen, die gaan ook op hun snuit. En ze staan ook weer op, net als ik. En soms lukt dat, en soms niet. En dat ontroert. Dat helpt. Dat relativeert.
Geef een antwoord