Mijn schrijftalent laat me in de steek.

Ik probeer woorden te vangen die voorbij fladderen, flarden van wat het alledaagse overstijgt, snippers van geluk, verbondenheid, woorden die te maken hebben met verwondering en verbinding, die net de hoek omwaaien. Ik krijg ze niet te pakken. Frustratie overheerst terwijl ik probeer vast te leggen wat me overkomen is da afgelopen dagen. Een weekend waar ik tegenop zag werd een weekend waar ik naar terug verlang.

Heimwee naar een ervaring, blijkbaar kan het.

Voor het eerst was ik in Straatsburg, die prachtig mooie stad in Frankrijk, bij de grens met Duitsland. Samen met andere doopsgezinde studenten uit Frankrijk, Duitsland, Canada, Amerika, Colombia en Nederland hebben we een intensief en goedgevuld programma gevolgd met colleges, gesprek en bezinning. Thema van gesprek was identiteit. Een nogal muf aandoend woord, vind ik.

Identiteit, tsja. “Dat is wie je bent, hè” en: “Iedereen is weer anders, dat is juist zo mooi”. De clichés vliegen me al om de oren als ik aan het woord denk. Desondanks was het interessant hoor en goed dom bij stil te staan. Maar voor mij ging het om iets anders. Om ont-moeting, om her-kenning, om verbonden-heid.

Ik ging er een beetje ‘stuk’ heen: somber, lichtelijk overspannen, ziek en in een geloofscrisis van heb ik jou daar. Het zou vermoeiend worden, en vervelend, en ik zou mijn gezin heel erg gaan missen, en naar huis willen. Ik zou me eenzaam voelen, en er niet bij horen.

Ik heb veel gevoeld en gedacht, maar daar had dat niets mee te maken.

Ik weet nog steeds niet goed wat er nou precies gebeurde. En al kom ik er achter, dan zal het me waarschijnlijk niet lukken dat met de juiste lading te vatten in aardse en vrij banale hulpmiddelen als woorden en klanken die de ervaring sowieso nooit recht doen.

Het is die speciale energie die vrijkomt als je met gelijkgestemden optrekt, met mensen die je zien, mensen waarvoor je je open stelt. Als je elkaar raakt, en als je je laat raken door die ander. Hoe noem je dat? Vibreren op dezelfde golflengte? Een klik? Een Godservaring? Ik krijg het maar niet te pakken, en dat is fantastisch. Dat betekent dat het nog rond beweegt, en dat het weer kan gebeuren.

Over identiteit gesproken: in Straatsburg besefte ik hoezeer anderen me kunnen beïnvloeden, zodanig dat ik daar zelf van kan veranderen. En ook: dat ik zelf dus op dezelfde manier een impact op anderen kan hebben. Ik vraag me af, en stel deze vraag ook aan jou: Welke impact wil ik dat dat is? En hoe wil ik me verbinden met anderen?

Straatsburg is nu verweven in mijn identiteit, een nieuw besef van doopsgezind broeder- en zusterschap is geland, nu begrijp ik wat er mee bedoeld wordt. Ik hoef me niet meer eenzaam te voelen, ik weet weer waar ik bij mag horen. En dankbaarheid vervult me.